Балаларға арналған діни әңгімелер, ғибратнама

Бір миллиардер адам дүниеге әбден мастанып:

- Құдайың маған не істей алады? Ауру бере ме? Берсін. Бүйрегімді ауыртса оны ауыстырам. Жүрегімді ауыртса жүрегімді де ауыстыра салуға болады мына заманда. Ақша болса болды. Ендеше құдайың мен болам! - деп лепіреді. Бір күні үлкен қалың сейфінің ішіне кіріп ақша санап рахаттанып отырғанда, сейф есігі жабылып қалады. Кодпен ашылатын ол "итіңнің" тілін өзі ғана білетін. Сейфтің қалыңдығы сонша, оның ішінде тұншыққан дауыс сыртқа шықпайтын. Сонымен, қыруар ақшаның ортасында, бір жұтым ауаға зар болып бишара миллиардер ажал құшады. Сонша дүниесі оның жанына арашашы бола алмапты.

Баяғыда бiр мұсылман бала Пайғамбарымыздың (с.ғ.с.) «Кiмде-кiм жәннаттан үмiттi болса, пайдалы сөз айтсын немесе үндемесiн» деген хадисiн естiп, соған лайық әрекет етуге тырысады екен.

Өзi жас, пайдалы ештеңе айта алмайтын болған соң, үндемеуге бел буыпты. Үндемейтiнi айналасындағыларды таңырқатып, әкесi алаңдай бастапты.

«Осы менiң балам ауру емес пе екен?» деген оймен баланы емшiге апарады. Емшi:

- Балаңыз зерiккен. Оны қаланың сыртына серуендеуге шығарыңыз, - дептi. Әкесi баланы ертiп, қаланың сыртына орман, тоғайлы жерге серуенге шығады.

Iлгерiде бiр патшаның жалғыз ұлының үстi-басын жара басып, жазылмастай ауруға шалдығады.

Шақырған емшi-тәуiптерiнен қайран болмайды. Ал, бала күннен-күнге әлсiрей бередi. Бiр күнi патша түс көредi.

Түсiнде баланың ауруының себебi, оның бал құмарлығында екенi бiлдiрiледi. Ал, балқұмарлықты қойдыру ұстазының қолынан келедi-мiс.

Сонымен, таңертең патша баланың ұстазына жағдайды түсiндiрiп, шабарман жiбередi.

Ертеректе бiр патша қолындағы өткiр қанжармен саусағын кесiп алады. Қасында отырған сарай ақыны: «Қайырлы (құтты) болсын», - дептi.

Патша өзiнiң жаны күйiп отырғанда мына сөз шымбайына шындап тиедi де, нәтижесiнде ақын зынданнан бiр-ақ шығады.

Әлқисса, бiр күнi патша сайран салып, саятқа шығады. Аңшылық қызығына түсiп, елден ұзап кеткен әмiршi аздаған нөкерлерiмен бiрге жабайылардың колына түсiп қалады.

Жабайылар тұтқын олжаларын бiртiндеп жей бастайды. Олар үшiн патшаң да, пақырың да ет қана емес пе?! Бiрақ олардың бiр кызық ырымы бар екен.

Әбу Ханифа есiмдi ғалым әдiлдiктен, турашылдықтан ешқашан таймаған екен.

Бiр күнi бiр әйел оған сату үшiн бiр жiбек көйлек әкеледi. Әбу Ханифаға көйлектi жүз теңгеге сататынын айтады.

Әбу Ханифа:

- Мұның құны жүз теңгеден көп. Қаншаға беретiнiңiздi айтыңыз, - дейдi.

Әйел жүз-жүзден қоса отырып, бағасын төрт жүз теңгеге жеткiзедi.

Әбу Ханифа: